4 ساله كه بودم فكر مي كردم پدرم هر كاري رو مي تونه انجام بده .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

5 ساله كه بودم فكر مي كردم پدرم خيلي چيزها رو مي دونه .

6 ساله كه بودم فكر مي كردم پدرم از همة پدرها باهوشتر.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

8 ساله كه شدم ، گفتم پدرم همه چيز رو هم نمي دونه.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

10 ساله كه شدم با خودم گفتم ! اون موقع ها كه پدرم بچه بود همه چيز با حالا كاملاً فرق داشت

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

12

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  ساله كه شدم گفتم ! خب طبيعيه ، پدر هيچي در اين مورد نمي دونه .... ديگه پيرتر از اونه كه بچگي هاش يادش بياد. 

 

 

 

 

 

 

 

 

14 ساله كه بودم گفتم : زياد حرف هاي پدرمو

 

 

 

 

 

 

 

تحويل نگيرم اون خيلي اُمله .

16 ساله كه شدم ديدم خيلي نصيحت مي كنه گفتم باز اون گوش مفتي گير اُورده

 

 

 

 

 

18 ساله كه شدم . واي خداي من باز گير داده به رفتار و گفتار و لباس پوشيدنم همين طور بيخودي به آدم گير مي ده عجب روزگاريه .

   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

21 ساله كه بودم پناه بر خدا بابا به طرز مأيوس كننده اي از رده خارجه

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 25 ساله كه شدم ديدم كه بايد ازش بپرسم ، زيرا پدر چيزهاي كمي درباره اين موضوع مي دونه زياد با اين قضيه سروكار داشته .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 30 ساله بودم به خودم گفتم بد نيست از پدر بپرسم نظرش درباره اين موضوع چيه هرچي باشه چند تا پيراهن از ما بيشتر پاره كرده و خيلي تجربه داره .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

40 ساله كه شدم مونده بودم پدر چطوري از پس اين همه كار بر مياد ؟ چقدر عاقله ، چقدر تجربه داره .

 

 

 

45 ساله كه شدم ...حاضر بودم همه چيز رو بدم كه پدر برگرده تا من بتونم باهاش دربارة همه چيز حرف بزنم ! اما افسوس كه قدرشو ندونستم ......   خيلي چيزها مي شد ازش ياد گرفت !

 

حالا اگه اون هست و تو هم هستی یه خورده ......

هر جوری میخوای جمله رو تموم کن ودر قسمت نظرات این پست برای من بنویس